Als kind wilde ik kunstenaar worden: in woord, beeld, klank en beweging. Toen ik deze droom uitte, kreeg ik steeds te horen dat daar geen brood mee te verdienen was. Eerst op de basisschool (waar mijn creaties nooit werden begrepen) en later op de middelbare school (waar ik al zo ver van mijn eigen creativiteit was afgedwaald dat ik niet eens meer durfde te creëren). Toch deed ik een poging om te worden toegelaten tot de Kunstacademie. Helaas.

​

Cultuurwetenschappen en Kunsteducatie

Ik ging Social Work studeren en na het behalen van mijn propedeuse ging ik naar de universiteit voor de opleiding Cultuurwetenschappen. Daarna volgde ik de master Kunsteducatie. Ik moest en zou iets met kunst doen!

In 2015 begon ik onder de naam buro-P over kunst te schrijven. Al snel verruilde ik mijn bureau voor het 'veld'. Ik ging rondleidingen en workshops geven. Vooral het werken met en voor kinderen vond ik leuk. Het ging me gemakkelijk af en ik kwam weer in con-tact met mijn eigen creativiteit.

​

Creatieve remmingen

Tijdens het geven van rondleidingen en workshops verbaasde ik me er vaak over hoe serieus kinderen al zijn, hoeveel ze van zichzelf eisen, en hoe gefocust ze zijn op het geven van 'goede' antwoorden en het maken van 'goede' kunstwerken.

Het viel me op dat kinderen (net als ik vroeger) wor-den geremd in hun creativiteit. In een kleuterklas hing zelfs een poster op waarop stond hoe de kinderen moesten kleuren: niet zo (buiten de lijntjes) maar zo (binnen de lijntjes). Ik werd daar zo verdrietig van dat ik me voornam om hier iets mee te doen.